แบบทดสอบวัดผลการเรียนรู้ ประเมินความน่าเชื่อถือของหลักฐานทางประวัติศาสตร์

1.ข้อใดหมายถึงหลักฐานทางประวัติศาสตร์ขั้นทุตยภูมิ
ก. บทความทางด้านประวัติศาสตร์                     
ข. ศิลาจารึกสมัยสุโขทัย
ค. โบสถ์  วิหาร 
ง. หลุมฝังศพ

2. จารึกวัดศรีชุม เป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์ประเภทใด
ก.  หลักฐานขั้นทุติยภูมิ                                     
ข.  หลักฐานขั้นปฐมภูมิ
ค.  หลักฐานด้านโบราณสถาน      
ง.  หลักฐานด้านโบราณวัตถุ

 3.  หลักฐานทางประวัติศาสตร์ขั้นปฐมภูมิและขั้นทุติยภูมิ มีความสำคัญต่อการศึกษาประวัติศาสตร์อย่างไร
ก.  ให้ข้อมูลที่เป็นความจริงโดยไม่กลั่นกรอง
ข.  ช่วยให้ผู้ศึกษาเข้าใจเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์และสามารถเชื่อมโยงอดีตกับปัจจุบันได้ 
ค.  เป็นหลักฐานที่บันทึกโดยผู้ที่มีอำนาจ
ง.  เป็นหลักฐานที่สามารถเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงเกี่ยวกับอดีตได้

4. ข้อใดไม่ใช่การประเมินความน่าเชื่อถือของหลักฐานทางประวัติศาสตร์
ก. มีความเป็นกลาง
ข. ความระมัดระวังในการกลั่นกรองหลักฐาน
ค. จุดมุ่งหมายในการบันทึก
ง.  ตรวจสอบวิธีการนำเสนอผลงานของผู้เขียน

5. การจะยอมรับในเหตุการณ์สมเด็จพระนเรศวรมหาราชทรงประกาศอิสรภาพว่ามีอยู่จริงหรือไม่ต้องได้รับการยืนยันจากหลักฐานสำคัญชนิดใด
ก.  หนังสือพิมพิ์
ข. บทความทางประวัติศาสตร์
ค. วรรณคดี
ง.  พระราชพงศาวดาร

6. หลักฐานประเภทลายลักษณ์อักษรทำให้นักเรียนสามารถสะท้อนข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ได้อย่างไร
ก.  ทำให้ทราบข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ในยุคต่างๆ
ข.  ทำให้ทราบว่าหลักฐานมีความน่าเชื่อถือหรือไม่
ค.  ทำให้รู้จักการตีความทางประวัติศาสตร์
ง.   ทำให้ทราบว่าผู้บันทึกนั้นมีความเป็นกลางหรือไม่

7. บุคคลใดที่มีความเกี่ยวข้องกับการตรวจสอบเครื่องทองที่ขุดพบในวัดราชบูรณะน้อยที่สุด
ก.  นักประวัติศาสตร์
ข.  นักโบราณคดี
ค.  นักสังคมสงเคราะห์
ง. นักประวัติศาสตร์ศิลป์

8.  การวิเคราะห์ข้อมูลและการตีความหลักฐานทางประวัติศาสตร์ ควรใช้หลักฐานอย่างไรจึงจะได้ข้อเท็จจริงมากที่สุด
ก.  หลักฐานที่บันทึกโดยผู้มีอำนาจ
ข.  หลักฐานที่บันทึกโดยมีอคติของผู้บันทึก
ค.  หลักฐานที่น่าเชื่อถือและผ่านการกลั่นกรองข้อมูล
ง.  หลักฐานที่บันทึกโดยชาวต่างชาติ

9.  ถ้านักเรียนต้องการศึกษาเรื่องความสัมพันธ์ไทยกับสเปนในสมัยอยุธยา นักเรียนจะสามารถศึกษาเรื่องราวในช่องสมัยอยุธยาได้อย่างไร เพื่อให้ได้องค์ความรู้ที่สมบูรณ์
ก.  การวิเคราะห์และประเมินหลักฐานทางประวัติศาสตร์
ข.  การวิเคราะห์และตีความหลักฐานทางประวัติศาสตร์
ค.  การวิเคราะห์และสังเคราะห์หลักฐานทางประวัติศาสตร์
ง.   การวิเคราะห์ข้อเท็จจริงหลักฐานทางประวัติศาสตร์

10. ข้อใดไม่ใช่ข้อจำกัดของข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ในบางยุคสมัย
ก. เอกสารสูญหาย ถูกทำลาย
ข. เป็นความลับหรือความคิดเห็นที่ไม่มีการเปิดเผย
ค.  ไม่มีการบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร
ง.  ขยายขอบเขตความรู้ที่มีอยู่เดิมให้กว้างขวางออกไป

หน่วยที่ 1 การแบ่งยุคและวิธีการทางประวัติศาสตร์

                 หน่วยที่ 1 การแบ่งยุคและวิธีการทางประวัติศาสตร์

หลักฐานทางประวัติศาสตร์

แหล่งข้อมูลทางประวัติศาสตร์ จำแนกได้เป็น 2 ประเภท ดังนี้

1.   หลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษร ได้แก่ หลักฐานที่เป็นตัวหนังสือ ในรูปของการจารึกในศิลาจารึก และการจารึกบนแผ่นโลหะ

และที่เป็นลายลักษณ์อักษรประเภทอื่น เช่น พงศาวดาร จดหมายเหตุ ตำนาน และกฎหมาย

2.      หลักฐานที่เป็นวัตถุ ได้แก่

- โบราณสถาน ประกอบด้วย วัด เจดีย์ มณฑป

- โบราณวัตถุ ประกอบด้วย พระพุทธรูป ถ้วยชามสังคโลก

     แบ่งเป็น 2 ประเภท คือ การแบ่งลำดับความสำคัญของหลักฐานทางประวัติศาสตร์

1.         หลักฐานชั้นต้นหรือหลักฐานปฐมภูมิ เป็นหลักฐานที่มาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสมัยนั้นจริงๆ โดยมีการบันทึกของผู้ที่เกี่ยวกับเหตุการณ์โดยตรง หรือผู้ที่รู้เหตุการณ์นั้นด้วยตนเอง  ดังนั้นหลักฐานช่วงต้น  จึงเป็นหลักฐานที่มีความสำคัญและน่าเชื่อถือมากที่สุด   เช่น  จดมายเหตุ คำสัมภาษณ์  เอกสารทางราชการ  บันทึกความทรงจำ  กฎหมาย  หนังสือพิมพ์  ภาพยนตร์  สไลด์  วีดิทัศน์       แถบบันทึกเสียง โบราณสถาน  แหล่งโบราณคดี  โบราณวัตถุ

2.         หลักฐานชั้นรองหรือหลักฐานทุติยภูมิ เป็นหลักฐานที่เขียนขึ้นโดยบุคคลที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้นโดยตรง  ส่วนใหญ่อยู่ในรูปของบทความทางวิชาการและหนังสือต่างๆ เช่น พงศาวดาร ตำนาน บันทึกคำบอกเล่า ผลงานทางการศึกษาค้นคว้าของนักวิชาการ  สำหรับหลักฐานชั้นรองนั้นมีข้อดี   คือ  มีความสะดวกและง่ายในการศึกษาทำความเข้าใจ  เนื่องจากเป็นข้อมูลได้ผ่านการศึกษาค้นคว้า  ตรวจสอบข้อมูล  วิเคราะห์เหตุการณ์และอธิบายไว้อย่างเป็นระบบ  โดยนักประวัติศาสตร์มาแล้ว

ลักษณะสำคัญของหลักฐานประวัติศาสตร์ในประเทศไทย

หลักฐานทางประวัติศาสตร์ในประเทศไทย มีอยู่หลายลักษณะ อาจแบ่งลักษณะสำคัญของหลักฐานออกเป็น 2 ประเภทใหญ่ๆ คือ

1. หลักฐานที่ไม่ใช่ลายลักษณ์อักษร ได้แก่

1.1 โบราณสถาน หมายถึง สิ่งก่อสร้างโดยฝีมือมนุษย์ขนาดต่างๆกัน อยู่ติดกับ
พื้นดินไม่อาจนำเคลื่อนที่ไปได้ เช่น กำแพงเมือง คูเมือง วัง วัด ตลอดจนสิ่งก่อสร้างที่อยู่ในวัด และวัง เช่น โบสถ์ วิหาร เจดีย์ และที่อยู่อาศัย
การศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับโบราณสถาน จำเป็นต้องเดินทางไปยังสถานที่ตั้งของโบราณสถานนั้นๆ

                                     ปราสาทหินพิมาย                                                  ปราสาทหินพนมรุ้ง
ที่มาภาพ  http://www.thaigoodview.com/files/u1300/pimai.jpg      ที่มาภาพ : http://www.kodhit.comimages/stories/travel/
norteast/phasadkhow/12.jpg

1.2 โบราณวัตถุ หมายถึง สิ่งของโบราณที่มีลักษณะต่างๆกัน สามารถนำติดตัว
เคลื่อนย้ายได้ ไม่ว่าสิ่งของนั้นๆ จะเกิดขึ้นตามธรรมชาติ  เป็นสิ่งที่มนุษย์ประดิษฐ์ขึ้น หรือเป็น  ส่วนหนึ่งส่วนใดของโบราณสถาน และสิ่งของที่มนุษย์ประดิษฐ์ขึ้นเหล่านี้เกิดขึ้นในสมัยประวัติศาสตร์ เช่น พระพุทธรูป เทวรูป รูปเคารพต่างๆ เครื่องประดับ และเครื่องมือเครื่องใช้ต่างๆซึ่งจะเก็บรวบรวมไว้ที่ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ

เครื่องปั้นดินเผาในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบ้านเชียง                    หม้อบ้านเชียง
ที่มาภาพ : http://www.thaitourzone.com/eastnorth/udon/museum.JPG       ที่มาภาพ : http://gaprobot.spaces.live.com/
blog/cns!EDF1593B634FDF0!319.entry

2. หลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษร ได้แก่
 2.1 จารึก ในแง่ของภาษาแล้วมีคำอยู่ 2 คำที่คล้ายคลึงและเกี่ยวกับข้องกัน คือ
คำว่า จาร และจารึก
คำว่า จาร แปลว่า เขียนอักษรด้วยเหล็กแหลมลงบนใบลาน
คำว่า จารึก แปลว่า เขียนเป็นรอยลึกลงบนแผ่นศิลาหรือโลหะ

                ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับหลักฐานทางประวัติศาสตร์ คำว่า จารึก หมายรวมถึง หลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษร ซึ่งใช้วิธีเขียนเป็นรอยลึก ถ้าเขียนเป็นรอยลึกลงบนแผ่นหิน เรียกว่า ศิลาจารึก เช่น ศิลาจารึกสุโขทัยหลักที่ 1 จารึกพ่อขุนรามคำแหง ถ้าเขียนลงบนวัสดุอื่นๆ เช่น แผ่นอิฐ เรียกว่า จารึกบนแผ่นอิฐ แผ่นดีบุก เรียกว่า จารึกบนแผ่นดีบุก และการจารึกบนใบลาน

                นอกจากนี้ยังมีการจารึกไว้บนปูชนียสถานและปูชนียวัตถุต่างๆ โดยเรียกไปตามลักษณะของจารึกปูชนียวัตถุสถานนั้นๆ เช่น จารึกบนฐานพระพุทธรูปสมัยสุโขทัย สมัยลพบุรี

จารึกบนฐานพระพุทธรูป วัดป่าข่อย จังหวัดลพบุรี
ที่มาภาพ : http://pirun.kps.ku.ac.th/~b4927046/mon4_5_clip_image001_0000.jpg

เรื่องราวที่จารึกไว้บนวัสดุต่างๆ ที่พบในดินแดนประเทศไทย ส่วนมากจะเป็นเรื่องราวของพระมหากษัตริย์และศาสนา จารึกเหล่านี้มีทั้งที่เป็นตัวอักษร ภาษาไทย ภาษาขอม ภาษามอญ       ภาษาบาลี และภาษาสันสกฤต จารึกที่ค้นพบในประเทศไทยมีอยู่จำนวนมาก เช่น จารึกสมัย ทวารวดี จารึกศรีวิชัย จารึกหริภุญชัย 

 และจารึกสุโขทัย

ศิลาจารึกหลักที่ 1 จารึกพ่อขุนรามคำแหง
ที่มาภาพ  http://www.thaigoodview.com/library/teachershow/nongkhai/thanagorn_n/plan_history/image/pic1130704120859.jpg

                                2.2 เอกสารพื้นเมือง เอกสารพื้นเมืองนับได้ว่าเป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่เป็นลายลักษณ์อักษรที่สำคัญของประเทศไทย มักปรากฏในรูปหนังสือสมุดไทย และเรียกชื่อแตกต่างกันออกไป เช่น ตำนาน พงศาวดาร จดหมายเหตุ ดังมีรายละเอียด ดังนี้

1) ตำนาน เป็นเรื่องที่เล่าถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในอดีต มีการเล่าเรื่องสืบต่อกันมาเป็นเวลานานพอสมควร และมีการบันทึกลงเป็นลายลักษณ์อักษร ต่อมาจึงมีการคัดลอกตำนานเหล่านั้นเป็นทอดๆไปหลายครั้ง  ทำให้เกิดมีข้อความคลาดเคลื่อนไปเรื่อย ๆ ดังนั้น   เนื้อเรื่องของตำนาน ส่วนมากเป็นเรื่องเกี่ยวกับเหตุการณ์สำคัญของบ้านเมืองหรือชุมชนสมัยดั้งเดิมเกี่ยวกับปูชนียสถานและปูชนียวัตถุ หรือเกี่ยวกับพฤติกรรมของบุคคลสำคัญ เช่น พระมหากษัตริย์ วีรบุรุษ โดยสามารถจัดประเภทของตำนานไทยได้ 3 ลักษณะ คือ

1.1) ตำนานในรูปของนิทานพื้นบ้าน เช่น เรื่องพญากง พญาพาน ท้าวแสนปม

1.2) ตำนานในรูปของการบันทึกประวัติของพระพุทธศาสนา จุดมุ่งหมายเพื่อรักษาศรัทธา ความเชื่อ สัญลักษณ์ของพุทธศาสนา เช่น ตำนานพระแก้วมรกต

1.3) ตำนานในรูปของการบันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับเหตุการณ์บ้านเมือง ราชวงศ์ กษัตริย์ และเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับมนุษย์และสัตว์ในอดีต เช่น ตำนานสิงหนวัติกุมาร
ตำนานจามเทวีวงศ์  ตำนานมูลศาสนา ตำนานชินกาลมาลีปกรณ์

                                       2) พงศาวดาร พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงมีพระราชดำรัสให้ความหมายของพงศาวดารว่าหมายถึง เรื่องราวที่เกี่ยวกับพระเจ้าแผ่นดิน ซึ่งสืบสันติวงศ์ลงมาถึงเวลาที่เขียนนั้น แต่ต่อมามีการกำหนดความหมายของพงศาวดารให้กว้างออกไปอีกว่าหมายถึง การบันทึกเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับอาณาจักรและกษัตริย์ที่ปกครองอาณาจักร   พงศาวดารจึงมีมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานีจวบจนกระทั่งสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น (รัชกาลที่ 4)

สามารถจำแนกพงศาวดารได้ 2 ลักษณะคือ พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยาและพระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ เช่น พงศาวดารกรุงเก่าฉบับหลวงประเสริฐ   พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ 2 ของสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ และพระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ 1-4 ของเจ้าพระยาทิพากรวงศ์มหาโกษธิบดี (ขำ บุนนาค)

              พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์       พงศาวดารสกลรัชกาลที่ 2                       
                 ที่มาภาพ : http://kanchanapisek.or.th/kp8/          ที่มาภาพ : http://j.static.fsanook.com/category/2008/
                                                  

  3) จดหมายเหตุ หมายถึง การจดบันทึกข่าวคราวหรือเหตุการณ์เรื่องหนึ่งๆ ที่เกิดขึ้นในวัน เดือน ปีนั้นๆ จดหมายเหตุหรือบรรณสาร การบันทึกจดหมายเหตุของไทยในสมัยโบราณ   โดยมีการบันทึกวัน เดือน ปี และฤกษ์ยามลงก่อนจึงจะจดเหตุการณ์ที่เห็นว่าสำคัญลงไว้

     โดยมากจะจดในวัน เวลา ที่มีเหตุการณ์เกิดขึ้น หรือในวัน เวลา ที่ใกล้เคียงกันกับที่ผู้จดบันทึกได้พบเห็นเหตุการณ์นั้นๆ ด้วยเหตุนี้ เอกสารประเภทนี้จึงมักมีความถูกต้องในเรื่องวัน เดือน ปี มากกว่าหนังสืออื่นๆ เช่น จดหมายเหตุของหลวง เป็นจดหมายเหตุที่ทางฝ่ายบ้านเมืองได้บันทึกไว้เป็นเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับพระมหากษัตริย์และบ้านเมือง จดหมายเหตุโหร เป็นเอกสารที่เกิดขึ้นเนื่องจากโหรซึ่งเป็นผู้ที่รู้หนังสือและฤกษ์ยามจดไว้ตลอดทั้งปี และมีที่ว่างไว้สำหรับใช้จดหมายเหตุต่างๆ ลงในปฏิทินนั้น เหตุการณ์ที่โหรจดไว้ โดยมากเป็นเหตุการณ์เกี่ยวกับดวงดาว

ที่มา : http://www.thaigoodview.com/library/teachershow/bangkok/malaiwan_c/historym1/unit01_03.html